Nora Roberts od lat ma konkretny schemat tworzenia swoich powieści, aczkolwiek za każdym razem umie przekształcić go w ten sposób, aby sprawiał wrażenie nowości. Chyba właśnie dlatego odczuwam słabość do tych książeczek, będących naprawdę dobrymi poprawiaczami nastroju. Nie oszukujmy się, zawsze mają szczęśliwe zakończenie, wbrew przeciwnościom losu, których, mimo wszystko, nie brakuje. To one nadają ton ostatecznemu kształtowi fabuły, chociaż pozostaje pewność, że bohaterowie wyjdą cało z opresji. • Owszem, najp­opul­arni­ejsz­e ze stworzonych przez Roberts serii powstały mniej więcej czterdzieści lat temu, z tego względu rozumiem, iż czasami nie trafiają do współczesnych czytelników. Zazwyczaj rekomenduję je jako prezent dla babć albo cioć, lubiących powieści łatwe i niewymagające większego skupienia, co absolutnie nie jest zniewagą, a raczej komplementem. • Pisarstwo Nory nieźle się trzyma, na przekór rozwijającemu się rynkowi literackiemu, stąd ciągłe wznowienia, przekłady, wydania. Podobnie w przypadku „Cybil”, historii zwyczajnie przyjemnej w odbiorze, jak tytułowa bohaterka, kobieta aż kipiąca pozytywną energią, umiejąca zarazić nią każdego. Nic dziwnego, iż los, a właściwie Daniel MacGregor, sparuje ją z niezbyt miłym Prestonem, a to łagodne określenie, ponieważ McQuinn nie przejmuje się nikim i niczym. Od razu odrzuca wszelkie przejawy sympatii ze strony nowej sąsiadki, częstującej domowymi ciasteczkami, co jednak nie zniechęca Cybil. Cóż, tajemniczość bywa pociągająca, więc zaaferowana specyficzną sytuacją dziewczyna dalej walczy o uwagę nieznajomego. A młoda Campbell ma nieco wybujałą wyobraźnię, co owocuje zabawnym niep­oroz­umie­niem­, gdy bierze Prestona za biednego muzyka. Potwarz dla znanego dramatopisarza, którym mężczyzna po prostu jest. • I tak po nitce do kłębka, para zaczyna odkrywać w sobie to, co najlepsze, wśród całej feerii różnych emocji, począwszy od początkowej irytacji, na zakochaniu skończywszy. „Cybil” przypadła mi do gustu przede wszystkim ze względu na nią samą, chciałabym częściej spotykać takie kobiety w rzeczywistym świecie: ciepłe, potrafiące zadbać nie tylko o siebie, ale też o innych, troszeczkę zwariowane, choć wyłącznie w dobrym znaczeniu. Zapewne czekają mnie kolejne wieczory spędzone z Norą Roberts, wszakże to niezwykle pracowita autorka, ciągle pisząca, ciągle publikująca!

Ciężki jest los kobiety utalentowanej, zmuszonej do polegania wyłącznie na mężczyznach. Clara Wieck, młodziutka pianistka, której umiejętności potrafiły zachwycić nawet najw­ybre­dnie­jsze­go słuchacza. Uczona i kierowana przez ojca widzącego w niej przede wszystkim pracownika, przynoszącego mu duże pieniądze. Zakochana w Robercie Schumannie, nieakceptowanym w oczach apodyktycznego rodziciela. Oto historia Clary, żyjącej pasją, niesamowicie zdolnej, a równocześnie tęskniącej za szczęściem, jakie daje jej muzyka, gra na fortepianie. • Powieść Beate Rygier została napisana z wielkim rozmachem — czego tam nie ma? Spotykamy elity ówczesnych czasów, samego Chopina, razem z bohaterami podróżujemy po miejscach wykwintnych, mamiących blaskiem, tak często fałszywym. Autorka znakomicie nakreśliła portret relacji panujących między Clarą, jej ojcem oraz ukochanym, relacji pełnych wątpliwości. • Lata mijają, a pewne problemy nadal są aktualne, jak chęć wyrwania spod jarzma toksycznych ludzi, walka nie tylko o miłość, ale też o uczucie swojego jestestwa, gdy każdemu wokół się wydaje, że dokona wyboru rozsądniejszego niż my. • Książkę stworzono w naprawdę piękny sposób, romantyczny, zachęcający do własnych poszukiwań, do jeszcze lepszego poznawania panny Wieck, później Schumann. Nie musicie lubić muzyki klasycznej, aby móc cieszyć się lekturą, aczkolwiek, rekomenduję puszczenie sobie w tle cichutko właśnie kompozycji Roberta Schumanna, dla atmosfery. Już wyżej wspomniałam, niektóre kwestie zostają niezmienione, bez względu na to, w jakich czasach przyszło nam istnieć. Wspaniała opowieść, sądzę, że Clara wielu z Wam stanie się bliska, ona i jej wzruszający życiorys.

Robert MacGregor Blade, znany wśród bliskich jako „Mac”, jest synem znanych z poprzednich tomów Sereny i Justina. Gdy w zarządzanym przez Roberta kasynie pojawia się niepozorna Darcy, wszystko ulega zmianie. Kobieta wygrywa szaloną sumę pieniędzy, z czym nie do końca sobie radzi. Ale, na szczęście, może liczyć na pomoc całego klanu MacGregorów! • Oto kolejna z lekkich powieści autorstwa Nory Roberts, którą w pewnym sensie podziwiam za to, ile fabuł wymyśliła na przestrzeni ostatnich kilkudziesięciu lat. Owszem, każda ma praktycznie tę samą budowę, ale równocześnie potrafi wciągnąć. A u MacGregorów z rozbawieniem możemy obserwować intrygi Daniela, seniora rodu, będącego najw­ybit­niej­szym­ ze swatów. Istota jego życia? Miłość, oczywiście, czym skutecznie „zaraża” swoje dzieci oraz wnuczęta. „Robert” jest historią zbudowaną na kanwie klasycznego biednego Kopciuszka, zrządzeniem losu trafiającego na przystojnego kawalera, wpływowego, a przy tym w głębi serca po prostu dobrego. • Zazwyczaj, gdy chodzi o książki Roberts, to mam wrażenie, że postaci przez większość czasu zachowują ten sam charakter, zmieniając wyłącznie poglądy. Dlatego z radością zauważyłam ewolucję Darcy, najpierw przerażonej młodej kobiety, a finalnie osoby umiejącej korzystać ze swoich nowo nabytych możliwości. To chyba jedna z moich ulubionych bohaterek pośród MacGregorów, miło się wyróżnia, bez niej cała powieść byłaby zdecydowanie słabsza. • Reasumując, „Robert” jest propozycją świetną dla amatorów twórczości Nory, dla czytelników przepadających za książkami przyjemnymi, niewymagającymi specjalnego skupienia. Zwłaszcza teraz, u schyłku upalnego lata.

Niektórzy ludzie są po prostu pechowi. Mimo dobrych chęci, nie mogą zmienić losu, bo ten ich zwyczajnie prześladuje. Clea złodziejskiego fachu nauczyła się od wuja. Po osiągnięciu dorosłości kobieta postanawia zostawić za sobą przeszłość, ale najpierw musi wujkowi pomóc, przez co sama ląduje za kratkami. Po odsiedzeniu wyroku podejmuje kolejną próbę naprawienia życia. I tym razem wszystko idzie nie po jej myśli, gdy przypadkowo trafia w środek procederu handlu dziełami sztuki. Aby oczyścić swoje imię, Clea znowu wnika w świat przestępstw, gdzie odnajduje nieoczekiwanego sprzymierzeńca. • Owszem, fabuła brzmi mało wiarygodnie, w końcu ileż zbiegów okoliczności może spotkać jedną kobietę? Ale, proszę wierzyć, to historia idealna na te (coraz już krótsze) letnie wieczory. Czyta się szybciutko, a równocześnie z dużym zaciekawieniem, ponieważ w naszej bohaterce jest coś, co sprawia, że chwilami aż jej współczułam nagłego wpakowania w kłopoty. • Tess Gerritsen, jak zdążyłam zauważyć, ma talent do przeistaczania średnio oryginalnych pomysłów w powieść dostarczającą sporą dawkę rozrywki. A tu, oprócz intrygi, wpadamy także w sidła miłości. Muszę przyznać, początkowo trochę bałam się tego wątku, który mógłby wypaść strasznie banalnie. Jednak ostatecznie doszłam do wniosku — czuć kicz, prawda. Lecz bohaterowie wypadają na tyle sympatycznie (trudno znaleźć mi lepsze słowo), że wybaczam im westchnienia oraz drżenia. • Zaznaczę tylko pewną kwestię. Ja nie wiem, czy to kryminał. Osoby lubiące ten gatunek łatwo się rozczarują, a czytelnicy przepadający za książkami lekkimi, romantycznymi, a przy okazji otoczonymi sensacją będą zadowoleni z twórczości Gerritsen.

Z Beatą Biały zetknęłam się po raz pierwszy czytając jej książkę poświęconą Agnieszce Osieckiej, całkiem niezłą. Dlatego zaciekawiła mnie premiera publikacji o niesamowitej Korze. Postaci charyzmatycznej, tajemniczej, na stałe wpisanej w polską kulturę. Historia będąca gotowym materiałem na scenariusz filmowy, ale żadna ekranizacja nie pobije rzeczywistości, nie w tym przypadku. Biały w swej pracy skupiła się na przeprowadzeniu rozmów z osobami bliskimi Korze na różnych etapach życia, zarówno na stopie prywatnej, jak i zawodowej. • Całość umie wciągnąć, bo dzięki takiej masie wspomnień możemy lepiej zrozumieć teksty wokalistki Maanamu, to, co próbowała nam przekazać. Niektóre informacje wstrząsają, zwłaszcza te dotyczące dzieciństwa artystki. Nie są to sprawy, które dopiero wyszły na światło dzienne, jednak ponowne o nich czytanie ciągle porusza czułe strony. • Równocześnie warto podkreślić, że Kora nie była wyłącznie jej dzieciństwem, choć z pewnością ją ukształtowało. Poznajemy też Olgę-człowieka, posiadającego wiele pasji, zalet, lecz także wad. Kochającego zwierzęta, swoją rodzinę, potrafiącą wściec się do czerwoności. I, finalnie, znowu przeżyć odejście naprawdę intrygującej kobiety, związany z tym ból. • W książce znajdziemy sporo zdjęć, jest po prostu pięknie wydana, co dobrze współgra z treścią. Z jednej recenzji dowiedziałam się, iż ta pozycja „jest pełna przekłamań”. Jakich — nie doprecyzowano. A ja ostatecznie sądzę coś innego. My, ludzie mamy dużo twarzy, bywamy widziani na mnóstwo sposobów. Nigdy nie poznamy siebie do końca, nigdy nie poznamy do końca Kory, Olgi. Trzeba dyskutować, przywoływać retrospekcje. Niechaj pamięć nadal trwa.