Cała moja praca streszcza się w tej książce. Godziny usługiwania klientowi, żeby potem usłyszeć 'to ja dziękuje, zastanowię się'. I kurde składaj te piżamy z powrotem do kartonika. Lubię ten humor - ironia, komedia, groteska, czy co tam jeszcze jest. Plus to to, że książka właściwie nie jest powieścią, a poradnikiem. CO I JAK. • I chociaż podobała mi się bardzo, to brakuje mi w tym dziele jednej rzeczy. Czasem zdarzają się klienci, którzy zajmą ci godzinę, półtorej i wywalisz połowę towaru na ladę, i znajdziesz tą koszulę, którą kupią... A za dwa dni wrócą i usłyszysz "Ta koszula, którą u Pani kupiłam jest świetna, bardzo dobra". Okazuje się, że praca ma sens - jeśli ktoś ją uszanuje :)

Feste jest moją ulubioną postacią z Wieczoru Trzech Króli, więc nie potrafię oprzeć się jego urokowi. • Ktoś zabił Orsyno i Feste, pod przebraniem kupca niemieckiego, wraz z błaznem Bobo, próbuje odnaleźć Malwolio, którego o czyn zabicia Orsyna oskarża. Ale Malwolio od czasu ostatniego spotkania zmądrzał (i dobrze!), przez co zakończenie pierwszej książki z cyklu jest nieprzewidywalne, jakże jak bardzo przeze mnie pożądane ;-)

Podoba mi się, że jest jednak książka, gdzie zebrano sporo na temat Pottera. Przynajmniej nie muszę kopać po wiki, co i jak. Wiedzieliście, że polskie tłumaczenia HP zawierają błędy? Ba! nawet Autorka się ich nie ustrzegła... • Wadą i zaletą jest to, że książka wydaje się zbyt krótka. Ha, ha, zbyt krótka. Po prostu uważam, że niektóre pojęcia potraktowano zbytnio po macoszemu, na rzecz pierdół.

Nastawiłam się, że będę straszona, krew będzie bryzgać fontannami, a ludzie nie przestaną krzyczeć. Mile zaskoczyło to, że ... że tutaj nie ma brutalnego zabijania. Podejście do hm, śmierci kogoś, opisu tego, co pozostało (po walce/zabawie z kotem) jest bardziej medyczne niż masakryczne, a to dobrze, gdyż nie lubię zbytecznej brutalności. • Dokładny opis miejsc, wręcz detaliczny. Zestawienie postaci -dupków, lowelasów, beztroskich, przerażonych, wiecznie poszukujących teorii spiskowych, zbiór ciekawych charakterów. I znów potwierdziło się to, co sądzę o Władcach - ukryjmy sprawę, zamknijmy usta, kilkanaście lat temu nic się nie stało...

Fajnie się zapowiadała, naprawdę. Dopiero po pewnym czasie - a to może jakieś 50/90 stron - już mnie temat znużył. Bob jako kot przygód wiele ma, jego Pan też. Ale i ja miewam przygody, a wcale książki nie wydałam.