Amor deliria nervosa to najgorsza choroba naszych czasów. By ludzie na nią nie chorowali, rząd postanowił iż w wieku 18 lat każdy przejdzie operację zwaną remedium. Lena od zawsze wierzyła, że świat w którym żyje jest prawdziwy. Przestrzegała zasad księgi SZZ (Księgi szczęścia, zdrowia i zadowolenia) i odliczała dni do swojego zabiegu. Lecz gdy pewnego dnia podczas ewaluacji spotka Alexa jej świat wywróci się do góry nogami. Wszystko w co wierzyła legnie w gruzach przez jednego chłopaka i uczucie, które ich połączy. Choroba na którą chorowała jej matka dopadnie również ją. I nagle Lenie wszystko wyda się inne. Dzięki miłości dostrzeże to jak rząd oszukuje ludzi. Zda sobie sprawę, że granice Portland są niepotrzebne, że Głusza w której żyją Odmieńcy to miejsce w którym i ona mogłaby żyć. Niestety, nie wszystko ułoży się po jej myśli. Czy uczucie Leny i Alexa przetrwa? Jak poradzą sobie w świecie, gdzie nawet ściany mają uszy? Czy miłość zwycięży? • "Delirium" to książka, która zachwyciła mnie od pierwszych stron. Nie tylko swoją fabułą, ale również okładką. Możemy na niej zobaczyć dziewczynę, roślinność, parę, drogę i nawet krajobraz miejski. Dodatkowo gdzieniegdzie ukryte jest słowo miłość. Przyznam, że okładka jest niesamowita, ale przechodząc do treści. Lauren Oliver stworzyła bardzo fascynującą historię. Jest dużo książek o miłości, ale autorka sprawiła, że jej dzieło wyróżnia się na tle innych. Duży wpływ na to ma fabuła, która jest krótko mówiąc wyjątkowa. W powieści znajdziemy ciekawe opisy świata, który otacza główną bohaterkę. Spodobała mi się postać Leny, ale zdecydowanie bardziej polubiłam Alexa i Hanę. Lena jest trochę takim dzieckiem, a ma prawie 18 lat. Jak dla mnie jest za bardzo zaślepiona światem w którym żyje. I ta miłość. Od początku spodobał mi się Alex. Zyskał sobie moją sympatię swoim charakterem i postępowaniem. No, a Hana mimo tego, że jest piękna to i również mądra. Potrafi postawić na swoim i nie boi się łamać zasad. Postacie zdecydowanie przypadły mi do gustu. Język autorki jest przystępny, więc nie miałam problemów z czytaniem. I co chciałam zauważyć. Nie wiem czy czytaliście "Brzydkich" Scotta Westerfeld'a, ale zauważyłam małe podobieństwo w tych dwóch książkach. Otóż w "Delirium" każdy w wieku 18 lat przechodzi zabieg zwany remedium by uodpornić się na miłość. W "Brzydkich" zaś, każdy w pewnym wieku przechodzi operację by stać się pięknym. To takie moje małe spostrzeżenie. • Kończąc ten wywód chcę oznajmić iż jestem zauroczona w tej książce. Ci, którzy pisali iż spodoba mi się ta powieść mieli rację. To już druga książka Oliver, która przypadła mi do gustu. Więc zostało mi tylko polecić Wam gorąco tą pozycję gdyż jest warta uwagi. Oryginalna fabuła, ciekawi bohaterowie i miłość obok której nie można przejść obojętnie, a nawet jeśli to ona i tak Cię dopadnie. Jeszcze raz gorąco polecam!

Emily Brontё to angielska pisarka i poetka. Wspólnie z siostrami, Charlotte i Anne, Emily od wczesnych lat młodości pisała wiersze i opowiadania. W roku 1845 siostry wspólnie wydały zbiór swoich poezji, wszystkie pod męskimi pseudonimami (Emily nazywała się Ellis Bell). W 1847 roku Emily Brontё napisała swoją jedyną powieść - pełne pasji Wichrowe Wzgórza, które na stałe weszły do kanonu literatury angielskiej i zostały wielokrotnie sfilmowane. Książka nie spotkała się jednak z dużym uznaniem wiktoriańskich krytyków. Określono ją jako brutalną i kontrowersyjną. • W Liverpoolu pan Earnshaw znajduje Heathcliffa. Postanawia go przygarnąć i przywozi do swojej posiadłości. Dzieci gospodarza traktują chłopca z rezerwą i nie kryją swojej niechęci. Jedynie Catherine traktuje go jak brata. Gdy umiera pan domu jego syn Hindley zaczyna jeszcze bardziej pałać nienawiścią do Heathcliffa. Traktuje go gorzej niż zwierzę i bije za każde przewinienie. Tylko sympatia do Catherine zatrzymuje go w tym domu. Więc gdy Heathcliff dowiaduje się, że jego ukochana wychodzi za mąż za zamożnego sąsiada Edgara Lintona postanawia wyjechać. Gdy po paru latach wraca, nie jest już tym samym wykorzystywanym cygańskim chłopcem. Stał się dojrzałym i pewnym siebie mężczyzną. Jak się okazuje zamężna Catherine znów zaczyna interesować się Heathcliffem. Ten zaś postanawia zemścić się za wyrządzone krzywdy. Co wydarzy się w Wichrowych Wzgórzach? Jakie będą konsekwencje dawnych czynów i decyzji? Czy Heathcliff odzyska ukochaną Catherine? • Książki sióstr Brontё są intrygujące, kuszące i pełne wiktoriańskiego klimatu. Emily Brontё w "Wichrowych Wzgórzach" pokazała, że jej powieść jest mroczna, chłodna i momentami przerażająca. To nie jest typowy romans gdzie miłość zwycięża. To książka o braku przebaczenia i jego konsekwencjach. • Bohaterowie to postacie bardzo wyraziste. Są gwałtowni, dzicy, bezwzględni i nieokiełznani. Niektórzy wzbudzają sympatię inni niechęć. Jednak każde z nich w jakiś sposób wpływa na czytelnika. Strasznie denerwującą postacią była Catherine, która chciała zjeść ciastko i mieć ciastko. Nawet Heathcliff tak mnie nie irytował jak ona. Za to bardzo polubiłam Haretona Earnshaw i Catherine Earnshaw-Heathcliff. Jak widać czytelnik nie może być obojętny wobec bohaterów. Są oni tak skonstruowani, że wzbudzają w nas emocje wszelakiego rodzaju. • Fabuła jest ciekawa i co najważniejsze wciągająca. Momentami zło tak bardzo wylewało się z kart książki, że zwyczajnie musiałam ją zamknąć i dać sobie odsapnąć. Ta powieść naszpikowana jest negatywnymi emocjami. Jednak by to w jakiś sposób zrównoważyć Emily przedstawia nam historię młodego pokolenia, które pozwala nam uwierzyć, że może jednak dobro zwycięża. • Jestem pod wrażeniem pióra Emily Brontё tym bardziej, że "Wichrowe Wzgórza" to jej jedyna powieść. Zdumiewa mnie ta precyzja, dojrzałość i wyczucie. Niejeden pisarz i pisarka mogą pozazdrościć jej tak wielkiej umiejętności. Książkę tę czyta się z wielką przyjemnością mimo mrocznej atmosfery, która panuje w powieści. Polecam gorąco!

O Jodi Picoult słyszał chyba każdy. Jest to autorka bestsellerowych powieści, które zostały przetłumaczone na ponad 30 języków. Przyznam, że zaliczam ją do jednej z moich ulubionych pisarek i cenię sobie wysoko jej twórczość. Więc gdy przeczytałam, że niedługo będzie premiera "Pół życia" bez wahania, zamówiłam egzemplarz dla siebie i od razu zabrałam się za czytanie. • Pasją Luke'a Warrena są wilki. Poświęca im cały swój czas, czego skutkiem jest pojawienie się dużego dystansu i braku zrozumienia między nim a rodziną. Pewnego dnia Luke i jego córka Cara mają poważny wypadek. Mężczyzna doznaje poważnych urazów, a jego życie podtrzymuje respirator. O wypadku dowiaduje się Edward - syn poszkodowanego, który po kłótni z ojcem wyjechał do Tajlandii i mieszka tam od 6 lat. Cara obwinia brata o rozpad małżeństwa rodziców i za wszelką cenę chce ratować życie ojca. Jak się okazuje Edward chce odłączyć ojca od respiratora i pozwolić mu umrzeć, gdyż z taką wolą Luke oddał mu pełnomocnictwo. Cara postanawia pójść do sądu i starać się zdobyć pełnomocnictwo by uratować ojca, mimo tego iż lekarze nie dają mu szans na wybudzenie się. Dlaczego Edward wyjechał do Tajlandii? Co tak naprawdę zdarzyło się przy wypadku? Czy Cara i Edward dojdą do porozumienia? Kto i jaką podejmie decyzję w sprawie Luke'a? • Jodi Picoult i tym razem w swojej książce porusza wiele trudnych tematów. Mamy tu nieporozumienie między rodzeństwem, pasję Luke'a, która zniszczyła rodzinę i trudny wybór, który decyduje o życiu człowieka. Historię poznajemy w perspektywy wielu osób, co u autorki jest już chyba jednym ze znaków rozpoznawczych, ale i bardzo cenionych zabiegów. Bohaterowie są barwni i dopracowani, a ich emocje aż wydostają się ze stronic powieści. Podczas czytania byłam rozdarta, gdyż z każdym z bohaterów zgadzałam się w pewnym sensie i trudno było mi się postawić za jednym. Sam temat jest dość ciężki, ale m.in. za to uwielbiam Picoult. Nie boi się podejmować trudnych tematów i co najważniejsze dobrze się do nich przygotowuje. Fabuła jest ciekawa, a akcja posiada odpowiednie tempo. Sam język jest plastyczny i łatwy w odbiorze, co jest kolejnym czynnikiem, który przyczynia się do szybkiego czytania książki. • Jeżeli lubicie książki o trudnej tematyce to zachęcam do sięgnięcia po "Pół życia". Jest to trudna powieść, która zmusza człowieka do refleksji. Ja jeszcze ani razu nie zawiodłam się na Jodi Picoult i planuję przeczytać i zebrać jej wszystkie książki. Polecam wszystkim zainteresowanym.

Tahereh Mafi to 24-letnia dziewczyna. Pisze i czyta książki oraz pije stanowczo za dużo kawy. "Dotyk Julii" to jej debiutancka powieść i pierwsza część trylogii. • 264 dni. Tyle czasu Julia spędziła wraz z notatnikiem, zamknięta w czterech ścianach. Przez 264 dni nie odezwała się do nikogo. Wyśmiewana przez rówieśników za swój dar przekleństwo. Oddana przez rodziców do zakładu psychicznego. Julia została sama. Nikt nie wie czemu jej dotyk zabija. Nigdy nie doznała miłości ze strony rodziców. Każdy się jej bał. Nikt nigdy jej nie dotknął. Do czasu kiedy do celi zostaje przydzielony Adam. Chłopak, który jako jedyny okazywał jej współczucie w szkole. Jego oczy były dla niej jedynym wsparciem, ale to było trzy lata temu. Teraz ona ma siedemnaście lat i rozpoznaje w Adamie tamtego chłopca. Jedyną osobę, która nie uciekała na jej widok. Mimo oporów Julia rozmawia z Adamem i ma cichą nadzieję, że chłopak pozostanie z nią w czterech ścianach. Do czasu, aż do celi przychodzą strażnicy i zabierają ją do Warnera. Jest on zafascynowane darem Julii. Chce ją mieć po swojej stronie i wykorzystać do torturowania ludzi. Mimo iż to najgorsza rzecz jaką Julia słyszała bardziej zabolał ją fakt iż Adam jest jednym ze strażników. Myślała, że jest po jej stronie, zdradził ją. Jednak była w błędzie. Adam jest po jej stronie i może jej dotknąć. Rodzi się między nimi uczucie i oboje postanawiają uciec. Nie wszystko jednak układa się po ich myśli. Podczas ucieczki czeka ich wiele nieb­ezpi­ecze­ństw­. Warner zrobi wszystko żeby odzyskać Julię. Na szczęście z pomocą przyjdzie Kenji i ludzie z podziemia. Jak potoczą się losy bohaterów? Czy Julii uda się uciec od Warnera? • Świat w którym żyje Julia został przejęty przez Komitet Odnowy. Obiecali, że uratują ich społeczeństwo, przywrócą porządek światu. W efekcie zwyczajna rzeczywistość przeradza się w antyutopię. Są kontrolowani i karmieni kłamstwami przez Komitet. Ci co obiecali dobro, sprowadzili jeszcze większe zło. • Co do samej historii to jest ona niesamowita. Wprawdzie istnieją porównania Julii do Rogue z X-Menów, ale mi to kompletnie nie przeszkadza. Nawet nie zwróciłam na to uwagi gdyż jestem oczarowana książką. Przypadli mi do gustu bohaterowie, którzy są odważni i zabawni mimo sytuacji w której się znajdują. Język autorki jest przystępny i muszę przyznać, że podobają mi się jej porównania i przemyślenia. Osoba głównej bohaterki przypadła mi do gustu. Nie wyobrażam sobie jak musiała się czuć. Odtrącona przez rodziców i rówieśników. Nigdy nie zaznała rodzicielskiej miłości. Nikt nigdy jej nie dotknął. Nie klepnął pokrzepiająco w plecy, nie przytulił, nie pocałował. To straszne nie poczuć na sobie dotyku innej osoby. Na szczęście postać Adama i jego miłość sprawia, że Julia zaczyna wierzyć, że nie jest potworem. Jego dotyk i miłość to rzeczy, które przytrafiają się jej pierwszy raz i wzbudzają wiele emocji. Z drugiej strony żal mi Warnera. On też nie doznał rodzicielskiej miłości. Ojciec trzymał się na odległość, ale mimo tego zawsze był dla niego surowy. O jego matce nic nie wiemy. Wyobrażam sobie jak łatwo przyszło mu być złym i nie okazywać szacunku dla ludzkiego życia. Mimo iż nigdy nie był kochany, to pokochał kogoś - Julię. Ich relacja jest toksyczna, ale wzbudza moje zainteresowanie. Jestem ciekawa jak potoczy się ich znajomość. Sama okładka jest cudowna i przyciąga wzrok. Oprócz tego sukienka ze szkieł oddaje nastrój panujący w powieści i emocje Julii. • Podsumowując autorka "Dotyku Julii" zasługuje na brawa. Dawno nie czytałam dobrego paranormal romance. Ciekawa historia, interesujący bohaterowie i miły dla oka oraz umysłu styl autorki sprawił, że książka dostała ode mnie bardzo dobrą ocenę i zaliczam ją do jednej z ulubionych. Gorąco polecam wszystkim czytelnikom!

Jane Austen to angielska powi­eści­opis­arka­. Urodziła się w 1775 roku na plebanii w Steventon, jako jedna z dwóch córek wielebnego Georgea Austen i jego żony Cassandry. Jane z siostrą były sobie bardzo bliskie i to do końca życia. Austen nigdy nie wyszła za mąż i zmarła w wieku 41 lat. Napisała m.in. "Rozważną i Romantyczną", Dumę i uprzedzenie", "Emmę" czy "Perswazje". • W malowniczym hrabstwie Hertfordshire mieszka rodzina Bennetów. Ich codzienne życie zmienia przyjazd bogatego Charlesa Bingleya. Ojciec pięciu córek, a zarazem głowa rodziny, po namowach żony wybrał się do nowego sąsiada by go przywitać. Pani Bennet ma nadzieję, że jedna z jej córek zachwyci swoją urodą pana Bingleya. Jej radość potęguje fakt, iż nowy gość wydaje bal i zaprasza na nią całą rodzinę Bennetów. Wyraźnie widać, że Charles jest zainteresowany najstarszą córką - Jane. Wraz z panem Bingleyem do hrabstwa przyjeżdża pan Darcy, który wzbudził w jednej z dziewcząt - Elżbiecie - chłodne uczucia. Jak potoczą się losy sióstr Bennet? Co zwycięży: duma i uprzedzenie czy prawda i miłość? • Nigdy bym nie pomyślała, że ta książka przypadnie mi aż tak do gustu. Zakochałam się w XIX wiecznej Anglii po uszy. Każdy opis krajobrazu i miejscowości czytałam po parę razy. Uwielbiam ten wiek za klimat, elegancję i słowa. To wszystko jest takie magiczne i pełne uroku. Czasami naprawdę bardzo żałuję, że nie urodziłam się w tamtych czasach. • Pióro Jane Austen to czysta finezja. Autorka idealnie podkreśla świetność tamtych czasów. Jednym z głównych wątków powieści jest oczywiście miłość, ale nie zabraknie pobocznych wątków i problemów z którymi będą musieli zmierzyć się bohaterowie. Autorka sprawnie wplata w dialogi refleksje i przemyślenia. W zabawny sposób przedstawia "złe" postacie. Oprócz tego, nieraz można pośmiać się pod nosem z docinek Elżbiety albo infantylnych wypowiedzi dwóch najmłodszych sióstr Bennet. • Jeżeli chodzi o bohaterów to po raz kolejny jestem nimi zauroczona. Polubiłam Jane i Charlesa, ale najbardziej do gustu przypadła mi Elżbieta i Darcy. Ta dwójka razem to istna bomba atomowa. Podobał mi się Darcy z tą swoją dumą i egoizmem i zachowanie Elżbiety, która skutecznie go odrzucała i głośno wypowiadała swoje zdanie na jego temat. Oprócz tego ubóstwiam jej sarkazm i inteligencję. Mimo iż oboje darzą siebie silnym uczuciem, przez większą część książki odnoszą się do siebie dosyć chłodno. Ich zachowanie momentami bywa bardzo komiczne. Pokochałam tę parę od samego początku. Niestety tak jak i polubiłam niektórych bohaterów to innych w ogóle. Pani Bennet, Lidia i Katarzyna to mało interesujące postacie. Interesują się tylko wypadami do miasta do stacjonujących żołnierzy. Na dodatek pan Collins! Mówię zdecydowanie "nie" tej postaci. • "Duma i uprzedzenie" to pełna uroku powieść o miłości i przyjaźni. Pióro Jane Austen idealnie oddaje klimat XIX wiecznej Anglii. Jestem zauroczona tą książką i mam nadzieję, że szybko zapoznam się z innymi powieściami tej autorki. Jedyne co mi pozostało to zachęcić Was do poznania rodziny Bennet. Gorąco polecam!