Starsze pokolenie doskonale zna Elżbietę Czyżewską z ekranu. W latach sześćdziesiątych XX w. okrzyknięto ją królową polskich komedii. Zagrała główne role m.in. w filmach: Mąż swojej żony, Żona dla Australijczyka, Małżeństwo z rozsądku. Grała u Stanisława Barei, Aleksandra Forda, Wojciecha Jerzego Hassa, Jerzego Skolimowskiego i Andrzeja Wajdy. Związana z Teatrem Dramatycznym w Warszawie, zdobyła też uznanie jako aktorka teatralna. • Na ogół we wspomnieniach wizerunek nieżyjącego artysty bywa nieco wyidealizowany. Iza Komendołowicz odważyła się ukazać postać Elżbiety Czyżewskiej w sposób autentyczny, poprzez wypowiedzi szerokiego grona osób, które ją znały, natomiast nie zawsze miały o wszystkich jej poczynaniach pozytywną opinię. Aktorkę wspominają znani artyści filmu i sceny, przyjaciele i znajomi z Polski i Ameryki. Z tych opowieści wyłania się stopniowo portret kobiety wyjątkowo utalentowanej, niezwykle inteligentnej i ambitnej, kochającej życie towarzyskie i rozrywkowe, a zarazem borykającej się z kompleksem samotnego dzieciństwa, walczącej z alkoholizmem i w końcu chorobą nowotworową. Niektórzy wypowiadają się z sarkazmem, że zabiegała za wszelką cenę o ludzi i role. Wzbudzała podziw i zawiść. Szczególną wartość biograficzną mają fragmenty książki dotyczące pobytu aktorki w Ameryce, po wyjeździe do Nowego Jorku z mężem, znanym dziennikarzem Dawidem Halberstamem, wydalonym z Polski za krytykę Władysława Gomułki. Elżbieta Czyżewska znalazła się wówczas w kręgu elity intelektualnej Nowego Jorku i potrafiła w nim brylować. Podejmowała wysiłki, aby kontynuować karierę aktorską, niestety bez większych sukcesów, gdyż na przeszkodzie stał jej polski akcent. Każdy jej występ spotykał się jednak zawsze z uznaniem krytyki. Starała się pomagać wielu uzdolnionym Polakom szukającym kariery w Ameryce, co zaszkodziło jej małżeństwu i w rezultacie skończyło się ono rozwodem. Została sama i wówczas podjęła próbę powrotu do Polski. Niestety, nie odniosła już na krajowej scenie sukcesu. Zmarła w Nowym Jorku 17 czerwca 2010 roku. Została pochowana w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym w Warszawie. • Książka Izy Komendołowicz, poza dramatycznym losem głównej bohaterki, odsłania niewyretuszowany obraz środowiska filmowego, daleki od tego zawartego w kolorowych czasopismach. Dzięki zebranym w niej prywatnym wspomnieniom wielu osób i dzięki Czytelnikom, których zachęcam do tej lektury, wyjątkowa postać Elżbiety Czyżewskiej ocaleje od zapomnienia.

Adam Wójcik (1902-1976) – pochodzący z Bieśnika nauczyciel, badacz historii i folkloru Pogórza, działacz na rzecz rozwoju krajoznawstwa i turystyki był osobą niezwykle zasłużoną dla powiatu gorlickiego. Do tej pory jednak nie było obszerniejszego, bazującego na wielu źródłach opracowania, które byłoby poświęcone temu zasłużonemu etnografowi. Książka Aleksandra Wietrzyka to nie tylko dokładna biografia wspomnianej postaci, ale przy okazji też skarbnica wielu ciekawych i powszechnie mało znanych informacji na temat historii gorlickiej ziemi i ludzi z nią związanych. Publikacja ta jest efektem osobistych zainteresowań autora folklorem Pogórza oraz spotkania z córką Adama Wójcika – Barbarą Etryk, która na potrzeby książki dostarczyła wiele materiałów źródłowych na temat swojego ojca. Wartościowa pozycja.

Album przedstawiający życie oraz twórczość cenionego gorlickiego artysty. Stanisław Hübner znany jest jako fotografik i akwarelista. Jego prace były wystawiane zarówno w kraju jak i za granicą. Jest osobą zasłużoną dla kultury i sztuki naszego regionu. Pasjonuje go przyroda Beskidu Niskiego oraz dawna architektura drewniana (zwłaszcza cerkiewna), co jest widoczne w jego pracach. Album zawiera ciekawe historie i opowieści z życia artysty od najmłodszych lat, udokumentowane licznymi fotografiami oraz wybrane zdjęcia artystyczne i akwarele przedstawiające piękno gorlickiej ziemi.

Tytuł książki wymyślił Wojciech Młynarski, który w góralskich lasach bawił często, tworzył teksty piosenek, a w Kościelisku wybudował dom, w którym zamieszkała jego młodsza latorośl – ceperka z Warszawy, dziennikarka Paulina Młynarska. I właśnie ona oraz najprawdziwsza góralka, znana radiosłuchaczom z korespondencji i spod Gubałówki, Beata Sabała-Zielińska wpadły na pomysł aby napisać książkę o Zakopanem dla ceprów i nie tylko, lekką, przyjemną, chwilami nostalgiczną w poszukiwaniu nieco zagubionego ducha tego niezwykłego miejsca, które Rafał Malczewski nazwał niegdyś "Pępkiem Świata", a czasem niezwykle praktyczną informującą np. jak nie dać się do cna oskubać z ciężko zapracowanych dutków. Autorkom udało się odkopać Zakopane prowadząc Czytelników śladami Tytusa Chałbińskiego, Mariusza Zaruskiego, księdza Stolarczyka, Stanisława Witkiewicza i jego syna Ignacego, po śladach wielkich taterników i narciarzy, ale też przechadzamy się po współczesnym Zakopanem zaglądając do galerii, pensjonatów, hoteli, restauracji i kawiarni. Schodzimy w dół Krupówkami po prawdziwe oscypki na targ pod Gubałówką, a po drodze omijamy komercyjne pokusy rodem z ChRL. Dowiadujemy się dlaczego mijany miś ma białe futro, kim jest Pan Rysio z kawiarni Europejska, jaki sprzęt sportowy warto kupić aby poczuć wolność i "ślebodę", gdzie można spotkać i jak ewentualnie zapoznać prawdziwych" ludzi gór", co się dzieje gdy zawieje halny "wiater" ,kto się z kim kłóci i o co, kto ma najwięcej dutków, dlaczego nie należy śpiewać w obecności górali "Góralu czy ci nie żal?" itd. Książka została napisana w oparciu o rozmaite opowieści, stąd wiele anegdot , ciekawostek i smaczków, ale też autorki wykorzystały swoje dobre i nienajlepsze doświadczenia, którymi szczerze się podzieliły z Czytelnikami. W sekrecie dodam, że podały też przepis na pewien góralski przysmak na srogą zimę. • Autorkom gratuluję polotu i poczucia humoru a Czytelnikom gorąco polecam ich książkę.

"A teraz opowiem ci całe moje życie" – tak żartobliwie rozpoczynały przyjacielskie rozmowy Wisława Szymborska i poetka Urszula Kozioł. Miano – opowieść – trafnie charakteryzuje najnowszą biografię noblistki, która ukazała się w 2012 r. • W Pamiątkowych rupieciach, bo o nich tutaj mowa, czytelnik spotyka Wisławę Szymborską – kobietę nietuzinkową, mistrzynię słowa, obdarzoną niesztampowym poczuciem humoru. To spotkanie wśród wyjątkowych dla niej osób, umiłowanych zwierząt, przedmiotów codziennego użytku – bibelotów i szpargałów. Autorki biografii, Anna Bikont i Joanna Szczęsna, stanęły przed trudnym zadaniem. Noblistka "uważała, że wszystko, co ma do powiedzenia o sobie, jest w jej wierszach". Była osobą skrytą i nieskorą do zwierzeń – opowiedziała "tyle ile chciała". Owocem pracy autorek, jest wielowymiarowy portret pisarki, na który składają się dowcipne komentarze Szymborskiej, wspomnienia przyjaciół, anegdoty ze środowiska literackiego – wiele nieznanych dotąd szczegółów z jej życia. Całość okraszona niepublikowanymi fotografiami i zabawnymi kolażami, które namiętnie tworzyła. • Pamiątkowe rupiecie prowadzą czytelnika przez dwa etapy życia Szymborskiej: przed i po "tragedii sztokholmskiej" (tak, z przymrużeniem oka, dzielili jej życie przyjaciele, wiedząc jak ogromnym przeżyciem i obciążeniem było dla niej otrzymanie Nagrody Nobla w 1996 r.). • Polecam opornym, którzy nie znają twórczości Wisławy Szymborskiej. Również miłośnikom jej talentu. Każdy, kto "otworzy szkatułę" Pamiątkowych Rupieci, wyruszy w fascynującą podróż.