On/ona ma raka. Tak krótkie zdanie, a wywołuje tak wiele emocji. W zależności od tego, jak bliska jest nam osoba dotknięta tą chorobą, jesteśmy zaskoczeni, zszokowani, smutni, załamani, wściekli na nies­praw­iedl­iwoś­ć losu. Te uczucia wzmagają w nas jeszcze bardziej w sytuacji, gdy tragedia dotknęła niepełnoletnią osobę. Osobę, która tak krótko mogła się cieszyć normalnym życiem. Chcielibyśmy coś zrobić. Jeżeli już nie potrafimy dokonać cudów, to przynajmniej sprawić, by życie młodej osoby było wyjątkowe, nadać mu jakieś znaczenie. Bywamy nieporadni, czasem naiwni, ale przecież mamy dobre intencje. W obliczu takiego dramatu nie ma zachowań idealnych... • John Green podjął się trudnego zadania. Napisał książkę, która miała pokazać młodych ludzi walczących ze straszną chorobą, takimi, jacy naprawdę są. Jakby tego było mało, zadecydował, że będzie to książka dla młodzieży. • Sama wykreowana historia jest stosunkowo prosta. Ona, szesnastoletnia Hazel, cierpi na nieuleczalną formę raka tarczycy w czwartym stadium, z przerzutami do płuc, które sprawiają, że dziewczyna nie może samodzielnie oddychać. Za sprawą cudów medycyny udaje się przedłużyć jej życie, jednak wszyscy doskonale wiedzą, że dzień jej śmierci nieuchronnie się zbliża. On, Augustus, stoczył już swój bój z rakiem tkanki kostnej, który przypłacił amputacją nogi. Mimo to należy do farciarzy. Jego choroba jest uleczalna, praw­dopo­dobi­eńst­wo, że już nigdy nie powróci, statystycznie wynosi 85 procent. Czuje się świetnie, jednak pamiętając trudne chwile, jakie sam przeszedł, Augustus towarzyszy koledze na spotkaniu grupy wsparcia dla dzieci z rakiem. Właśnie tam poznaje Hazel. Między dwójką rodzi się niewinne uczucie. Ulubiona książka dziewczyny daje pretekst, by ta para zjednoczyła swoje siły w poszukiwaniu pisarza, który zna dalsze losy książkowych bohaterów... • Nie da się ukryć, że to nie pierwsza książka o śmiertelnej chorobie wśród młodych, a także ich miłosnych uniesieniach. To co jednak ją wyróżnia, to podejście autora. Temat tak poważny jak rak często przedstawia się w sposób „upiększony”. Heroiczne cierpienia chorego utożsamia się z jego wyjątkowością i kreuje swoistego nadczłowieka – kogoś, kto pomimo swego młodego wieku posiadł już życiową mądrość stulatka, kogoś, kogo życie ma jakieś niezwykłe, głębokie znaczenie. Prawda, którą głosi Green jest inna. Dzieci, które walczą z chorobą, zostały ciężko doświadczone, lecz mimo to nadal pozostają tylko dziećmi. Ich życie z pewnością w jakiś sposób zapisuje się w sercach osób, które były im bliskie, jednak istnieje niewielkie praw­dopo­dobi­eńst­wo, że dokonają czegoś wyjątkowego. Hazel jest więc zwykłą nastolatką, ani szczególnie utalentowaną, ani szczególnie mądrą. Już sam fakt, że od lat z uporem maniaka próbuje uzyskać odpowiedź na pytanie, co stało się z bohaterami jej ulubionej książki, jest po prostu naiwny. Większość z nas zna to uczucie, gdy książka kończy się, pozostawiając nas z pytaniami, na które nie uzyskamy już odpowiedzi. Czujemy frustrację, jednak mamy dość dystansu do sytuacji, by przejść nad nią do porządku dziennego. Hazel tego dystansu brakuje. Jest normalną dziewczyną, którą miotają różne emocje. Bywają chwilę, gdy bardzo by chciała, by otoczenie wreszcie przestało patrzeć na nią, jak na chorą, a zobaczyło człowieka. Czasem zdarza się i tak, że swoją chorobę manifestuje i wychodzi z założenia, że skoro ma tak mało czasu, ma prawo decydować, co z nim zrobić. Bardzo potrzebuje uczucia, jednak strasznie boi się krzywdzić bliskich. • „- Jestem granatem - powtórzyłam. - Chcę trzymać się z dala od ludzi, czytać książki, rozmyślać i spędzać czas z wami, ponieważ i tak nie mogę zrobić nic, żeby was nie zranić. Jesteście zbyt zaangażowani, więc pozwólcie mi po prostu żyć tak, jak chcę, dobrze? Nie mam depresji. Nie muszę nigdzie wychodzić. I nie mogę być typową nastolatką, ponieważ jestem granatem.” • Nieustannie toczy walkę z sobą samą, chorobą, otoczeniem. Odnosi male sukcesy, jednak równie często przegrywa. • Augustus wydaje się nieco dojrzalszy. Być może za sprawą własnych doświadczeń, choć z większym praw­dopo­dobi­eńst­wem dlatego, że jemu samemu niewiele już grozi. Szanse na powrót jego choroby są znikome, dlatego całą swoją energię poświęca na bliskich, którzy nadal z nią walczą. Nie oznacza to jednak, że Green stworzył chodzący ideał. I jemu zdarzają się chwile słabości i zwątpienia. • Razem tworzą bardzo specyficzną parę, która nieustannie próbuje znaleźć swoje miejsce na ziemi. I jak to zwykle z miłością nastolatków bywa, miewają oni lepsze i gorsze chwile. Nie są lepsi ani gorsi. Pomijając brakującą nogę i maszynę do podtrzymywania oddechu są całkiem normalni. Śmieją się i płaczą, kłócą i kochają. Po prostu żyją... • „Gwiazd naszych wina” to książka dla nastolatków i o nastolatkach, jednak uważam, że naprawdę warto zwrócić również uwagę na występujących w niej dorosłych. Rodzice chorych dzieci doświadczają wyjątkowego cierpienia, jednak muszą być silni i za siebie i za dorastające dzieci. W obliczu zbliżającej się tragedii muszą być ostoją i wsparciem. • „- Nie jesteś granatem, nie dla nas. Myśl o twojej śmierci nas zasmuca, Hazel, ale nie jesteś granatem. Jesteś cudowna. Nie wiesz tego, kochanie, ponieważ nigdy nie miałaś córki, która staje się błyskotliwą młodą czytelniczką z hobby w postaci koszmarnych telewizyjnych programów, ale radość z powodu twojego istnienia jest o wiele większa niż smutek z powodu twojej choroby.” • Dla swojego dziecka pragną wszyskiego, co najlepsze, jednak bardzo muszą uważać, by nie popaść w pułapkę nado­piek­uńcz­ości­. Green porusza jeszcze jedną, bardzo istotną kwestię – fakt, że po śmierci dziecka, ich życie będzie toczyć się dalej. Czy jest egoizmem myślenie własnie o tej przyszłości? Snucie planów, podejmowanie działań, których efektów dzieci nigdy nie zobaczą? To również wyróżnia tę książkę na tle innych podejmujących podobną tematykę – akcentowanie faktu, że życie nie kończy się ze śmiercią dziecka a nieubłagalnie toczy się dalej i jakoś trzeba sobie z nim poradzić. • W jednym z wywiadów Green przyznał, że obecnie sam otrzymuje masę wiadomości z prośbą o ujawnienie dalszych losów bohaterów ... na które nie odpowiada. Podjął decyzję, w którym momencie zakończy powieść i na tym etapie historia definitywnie się kończy. Co pragnął osiągnąć pisząc tę książkę, wie tylko on sam. Każdy z nas może jednak snuć własne teorie. Być może chodziło właśnie o to, by pokazać śmiertelnie chorych ludzi takimi, jakimi są, a nie w wersji „upiększonej”. Być może pragnął przypomnieć, że człowiek chory nadal pozostaje człowiekiem. Ma swoje marzenia, radości, smutki, przeżywa pierwszą miłość, innym razem rozczarowanie. Jego choroba wymusza na nim pewne zachowania, choćby fakt, że nieustannie musi przyjmować najróżniejsze leki. Nie oznacza to jednak, że zawsze oczekuje od innych taryfy ulgowej, czasem chce być po prostu normalny. A może autor, spoglądając na ofertę książek, skierowanych do młodego czytelnika, zapragnął dać mu coś poruszającego i wartościowego. Bo taka ta książka z pewnością jest. Dlatego i młodszym i starszym polecam.

Indie to kraj, który pasjonuje mnie od wielu lat. Nic więc dziwnego, że od dawna marzyła mi się książka znanego i cenionego autora, jakim niewątpliwie jest Salman Rushdie. I co prawda jego najsłynniejszą książką pozostają "Szatańskie wersety", traktujące o początkach islamu w sposób, który wywołał w wyznawcach tej religii szczerą nienawiść, ja zdecydowałam się na „Dzieci północy”, książkę nagrodzoną Booker Prize, James Tait Black Prize, English Speaking Uninon Literary Award, z czasem również Booker of Bookers. • Niech Was nie zwiedzie urocza dziewczyna z okładki książki. Jej lektura nie ma nic wspólnego z bollywoodzkimi bajkami. To lektura trudna, pełna dwuznaczności, ale również na swój sposób intrygująca... • „Dzieci północy” to napisana z wielkim rozmachem epicka opowieść o powojennej historii Indii. Poznajemy je z perspektywy Salima Sinaiego, jednak w sposób bardzo przewrotny. Mogłoby się wydawać, że Salim opisuje losy własnej rodziny: Aadama Aziza i jego przyszłej żony Nasim, następnie ich córek aż wreszcie i samego Salima. Chłopiec urodził się w bardzo niezwykłym momencie. Dokładnie o północy 15 sierpnia 1947 roku, w dniu niepodległości Indii. To moment na tyle niezwykły, że otrzymuje nawet list od premiera Nehru, który pisze, że losy dziecka staną się zwierciadłem losów całego narodu i ... tak właśnie jest. Już trwający trzynaście dni poród jest odnośnikiem do powstawania Bangladeszu, a to dopiero pierwsze z jakże licznych wydarzeń w jego życiu. Jakby tego było mało, chłopiec z czasem odkrywa pewne bardzo niezwykłe zdolności, które posiada nie tylko on sam, a wszystkie dzieci, urodzone w przeciągu godziny od jakże ważnej północy. Saga rodzinna, przepleciona magią i historią powojennych Indii to wybuchowa mieszanka, od której może zawrócić się w głowie... • Bardzo trudno pisać o wrażeniach z tak złożonej książki. Z jednej strony jestem pod wrażeniem natężenia symboli zawartych w tej książce. Całe szczęście, że zostajemy wyposażeni w ogromną ilość przypisów, bo inaczej nawet osoby biegłe w historii tego obszaru mogłyby się pogubić. Z drugiej jednak strony czasami chciałoby się po prostu czytać zapominając o tych wszystkich odnośnikach, traktować książkę jak ciekawą sagę rodzinną. Coś jednak cały czas „uwiera” i nie pozwala spłycać znaczenia tej historii. • Również język książki może sprawić pewne problemy. O ile Salim, opowiadając o swojej rodzinie, posługuje się dość prostym językiem, bywają też momenty bardziej abstrakcyjne, które czytałam nawet kilkakrotnie a i tak miałam problemy, by jakoś się w tym połapać. • „A dzieci rozdarte na dwoje w rękach Wdowy które toczą toczą połówki dzieci toczą z nich kuleczki kuleczki są zielone noc jest czarna.” • Do tego dochodzą jeszcze specyficzne umiejętności bohaterów. Nie jestem pewna, czy fascynuje mnie umiejętność porozumiewania się z innymi w myślach, odkryta przy ... pociąganiu nosem, czy też człowiek, który uśmierca przeciwników ... kolanami. Nadmiar symboli chwilami może być bardzo uciążliwy. • To wszystko nie mogę jednak określić jako wady a raczej trudności związane z odbiorem książki. I pomimo tych trudności, jest w niej coś, co na swój sposób pociąga i motywuje nas do dalszej lektury. Jeszcze nie potrafię jej pokochać, tak jak kochają ją fani autora, jednak wyrzec też się jej nie potrafię. Mam wrażenie, że uczucie między nami będzie tworzyło się bardzo powoli, być może w bólach, jednak mam przeczucie, że będzie warto. • Polecam przede wszystkim osobom zainteresowanym tematyką Subkontynentu Indyjskiego a także osobom żądnym czytelniczych wyzwań. Bo twórczość tego autora jest niewątpliwie dużym wyzwaniem.

Nie ulega wątpliwości, że twórczość sióstr Brontë od dawna zaliczana jest do klasyki literatury. Każda ma swój indywidualny sposób przedstawiania rzeczywistości, odmienny od pozostałych ale zawsze bardzo pociągający. I o ile przykładowo „Wichrowe wzgórze” to prawdziwy wulkan gwałtownych emocji, Charlotte Brontë stawia na zawiłe relacje między bohaterami i ciekawy obraz społeczeństwa, o czym wiele osób przekonało się już za sprawą „Dziwnych losów Jane Eyre”. Na „Shirley” polski czytelnik musiał czekać bardzo długo, trzeba jednak przyznać, że warto było czekać. • Autorka przenosi nas do do XIX-wiecznej Anglii, do hrabstwa Yorkshire. To dość trudny okres dla społeczeństwa. Wojny toczone przez Napoleona prowadzą do dotkiwego kryzysu przemysłowego a co za tym idzie strachu przed biedą. Młody przedsiębiorca, Robert Moore, szansę na przetrwanie dostrzega w unowocześnieniu maszyn w swojej fabryce. Niestety jego pomysł wzbudza przerażenie wśród prostych pracowników, którzy mają przed oczami wizję utraty zajęcia. W tej sytuacji zdesperowani mężczyźni są gotowi na wszystko, by przedsiębiorce powstrzymać, nawet gdyby nie było to zgodne z prawem... Roberta czeka wyjątkowo trudny okres, a niejako przyparty do muru zaczyna szukać innych możliwości uchronienia się przed bankructwem. • Jak jednak na Brontë przystało, nie zabrakło parwnych postaci kobiecych. Z jednej strony mamy ubogą Caroline Helstone, wychowywaną przez styja, od którego jest całkowicie zależna. Prosta dziewczyna spędza swoje dnie w książkach, na nauce francuskiego, w najgorszym wypadku na robótkach ręcznych. Nadmiar wolnego czasu sprawia, że coraz częściej rozmyśla o prawdopodobnym star­opan­ieńs­twie­ i próbuje nakłonić swego opiekuna, by pozwolił jej podjąć pracę guwernantki, tak by w przyszłości mogła sobie zapewnić godziwy byt. Ten jednak pozostaje nieugięty i nasza Caroline pewnie zanudziłaby się na śmierć, gdyby nie przyjazd Shirley – kobiety dumnej i majętnej, ale przy tym również spragnionej towarzystwa w swoim wieku. Kobiety szybko znajdują nić porozumienia, a oprócz przyjaźni łączy je również wyjątkowo ciepły stosunek do Roberta. On sam, zdaje się to ciepło odwzajemniać, możemy więc zakładać, że już niedługo wszyscy wpadną w miłosne kłopoty. • „Shirley” to jedna z książek, które czyta się lekko i przyjemnie, rozkoszując się uroczym światem wykreowanym przez autorkę. Po raz kolejny dałam się uwieść, w końcu której z kobiet nie marzy się od czasu do czasu spędzić parę dni przy miłej lekturze, bez jakichkolwiek innych zajęć i trosk. Z dużym zain­tere­sowa­niem­ śledziłam dyskusję na temat wyuczonych na pamięć utworów. Bardzo mi się podoba sposób, w jaki bohaterowie odbierają poezję, niezwykle żywy i emocjonalny. Jeden wers wystarczy, by kobieta była bliska omdlenia. Kto w dzisiejszych czasach potrafi jeszcze tak odbierać poezję... • Doceniam próbę ukazania trudnego okresu w dziejach Anglii. Co prawda kłopoty z fabryką nie należą do tematów szczególnie romantycznych, jednak nadają książce dodatkowych barw. Wątek miłosny, jak to w przypadku autorki bywa, jest nieco zagmatwany, choć podświadomie przeczuwamy, jak wszystko się zakończy. Mimo to, trudno odmówić sobie przyjemności dalszego czytania. Wielość i różnorodność postaci sprawia, że każdy będzie w stanie znaleźć swojego ulubieńca i wbrew pozorom nie musi to być tytułowa Shirley. • Książka z pewnością przypadnie do gustu fankom autorki. Abyście jednak w pełni mogły dostrzec jej urok, radzę unikać oficjalnego opisu książki. Niestety zdradza prawie wszystko, co w wątku miłosnym jest ważne, a co za tym idzie, odbiera przyjemność czytania. Jeśli takie klimaty są Wam bliskie, po prostu zaryzykujcie lekturę, bez uprzedniego zagłębiania sie w szczegóły fabuły. A wtedy macie spore szanse na to, że jedna ze sławnych sióstr ponownie Was uwiedzie...

Podróżując po różnych krajach, dość często miałam okazję obserwować coś, co nazwałabym letnim romansem. Turyści, a częściej turystki, usilnie próbują zainteresować sobą płeć przeciwną. Zwykle słabo znają język wybranka ale to przecież nieistotne. Chodzi o to, by z wakacji, oprócz tandetnych pamiątek, przywieźć pasjonującą opowieść o egzotycznym amancie. Przygody szybko się kończą i niemal każdy wraca do swojej szarej codzienności. Jednak czasami zdarza się i tak, że turyści ulegają impulsowi, dają się oczarować i nie zważając na różnice kulturowe, pragną znajomość pogłębić. • Corinne Hofmann posunęła się bardzo daleko. W stosunkowo krótkim czasie postanowiła przekreślić swoje dotychczasowe życie i przenieść się do Kenii, kraju, w którym mieszka jej egzotyczny wybranek – Lketinga. Książka „Biała Masajka” ma być osobistą relacją z jej niezwykłej przygody, która trwała kilka długich lat... • Historia rozpoczyna się w chwili, gdy autorka wybiera się do Kenii ze swoim przyjacielem. Planują spędzić tam krótkie wakacje i jeszcze nawet nie przypuszczają, jak te kilka dni zmieni ich sytuację. Przypadkowo napotkany wojownik Samburu, zrobił na niej tak kolosalne wrażenie, że po zaledwie kilku wspólnie spędzonych godzinach, Corinne podjęła decyzję: wróci do kraju, by uporządkować swoje sprawy a następnie odnajdzie Lketingę. • Myślę że w tym miejscu warto na coś zwrócić uwagę. Wiele czytelników zarzuca autorce niesamowitą naiwność i brak choćby najbardziej podstawowej znajomości kultury, w której planowała kontynuować swoje życie. Choć dla co poniektórych to rzecz niepojęta, jeszcze nie tak dawno komputer osobisty czy też Internet, były zaledwie marzeniem, o ile ktokolwiek w ogóle o czymś podobnym myślał. Autorka podjęła swoją decyzję w roku 1986. Możliwe, że istniały już jakieś książki na temat Kenii, jednak przypominam ponownie, że nie można ich było tak po prostu zamówić i odczekać aż przyjdą na stosowny adres. Albo w księgarni coś było, lub, co bardzo prawdopodobne, bardzo ciężko było cokolwiek dostać. • Autorka postanowiła słuchać głosu serca, nie zdając sobie jeszcze sprawy, z jakimi przeciwnościami losu przyjdzie jej się spotkać. W stosunkowo krótkim czasie postanowiła poślubić człowieka, którego ledwo znała, a słaba znajomość języka, nie pozwalała jej tego zmienić. Autorka co prawda była już w Kenii, jednak wcześniejsza wizyta prawie w ogóle nie przygotowała jej na nowe warunki życia. Lepianka z gnoju zamiast hotelowego pokoju, łono natury zamiast toalety, liść zamiast papieru toaletowego, to dopiero początek zmagań. Do tego dochodzi cała masa reguł, do których należy się dostosować. Mężczyzna nie zje posiłku w towarzystwie kobiety, kobieta nie ma prawa go pytać, dokąd się wybiera, nie może pocałować go w usta, które służą wyłącznie do jedzenia... Wymieniać można by w nieskończoność, jednak nie chciałabym odbierać Wam przyjemności poznawania tych niecodziennych reguł życia. Zarówno Corinne jak i Lektinga naprawdę starają się wyjść sobie naprzeciw. Jest wręcz niep­rawd­opod­obne­, ile zrozumienia dla odmiennej kultury żony ma masajski wojownik. Niestety z czasem sytuacja wcale nie zaczyna się normować a pojawiają się coraz bardziej poważne problemy. Autorka wycieńczona chorobami i trudami życia marzy o powrocie do domu. Powrót nie jest jednak taki łatwy... • Historia Corinne uwiodła mnie swoją egzotyką i z całą pewnością dostarczyła wielu interesujących informacji na temat odległej kultury. Można dyskutować na temat tego, czy Corinne mogła lepiej przygotować się do swojej kenijskiej przygody. Niezależnie od tego, jakiego jesteśmy zdania, „Białą Masajkę” warto poznać, bo wbrew pozorom nawet dziś łatwo wpaść w egzotyczną, wakacyjną pułapkę... • Zachęcam.

Åsa Lantz to szwedzka autorka scenariuszy, dziennikarka i copywriterka, która zadebiutowała thrillerem „Co się przydarzyło tej małej dziewczynce?”. Oczywiście nie obyło się bez umieszczenia na okładce porównania do TEGO Larssona, które zapewne ma zagwarantować godną poza­zdro­szcz­enia­ sprzedaż. Trudno powiedzieć, jak do tego porównania odnosi się sama autorka, niemniej pozwoliła sobie puścić oko w stronę czytelnika w scenie, w której okazuje się, że jej główna bohaterka znaną trylogię czytała i stwierdza, że raczej blado wypada w porównaniu do niesamowitej Liz. Czy również cała książka stanowi jedynie usilną próbę powtórzenia spektakularnego sukcesu znanego autora? Zdecydowane NIE. • Powieść przedstawia losy młodej Chinki Yi Young, która będąc nastolatką, przyjechała do Szwecji, by zdobyć solidne wykształcenie, a w przyszłości zapewnić swojej rodzinie, pozostającej w ojczyźnie, godny byt. Poznajemy ją w momencie, gdy szwedzka telewizja decyduje się wyemitować pierwszą część dokumentu na temat jej życia. Film pełen niedomówień i zamaskowanych oskarżeń porusza całym krajem i wzbudza bardzo skrajne emocje. A że człowiek, który pomagał Yi w kręceniu filmu, niedługo po emisji umiera w niejasnych okolicznościach, można zakładać, że każdy z odcinków dokumentu zgromadzi przed telewizorami rekordową widownię. O ile ... Yi kiedykolwiek zdoła dostarczyć kolejne części, szybko okazuje się bowiem, że nie brakuje ludzi, którzy będą próbowali jej w tym przeszkodzić. • Drugą centralną postacią w tym thillerze jest Viggo, człowiek, który zdołał wzbudzić sympatię w Yi, co w tym wypadku czyni go postacią wyjątkową. Były policjant, obecnie pisarz i dramaturg, który przechodzi wyjątkowo bezowocny twórczy okres. Kiedy staje więc przed perspektywą długich miesięcy bez jakiegokolwiek źródła utrzymania, podejmuje się zadania odszukania dziewczyny, które zleca mu nie kto inny a świeżo upieczona pani minister, która ma sporo powodów, by interesować się Yi, również prywatnie... Realizując to zlecenie, Viggo odkrywa kolejne kawałki mrocznej układanki życia Yi – dziewczyny, która przybyła po to by się rozwijać i kształcić, a wszystko, czego się doczekała to niewyobrażalne cierpienie. • „Co się przydarzyło tej małej dziewczynce?” to książka początkowo bardzo zawiła i trudna w odbiorze. Podobnie, jak dokument zaprezentowany w szwedzkiej telewizji, otrzymujemy skrawki informacji, w których pełno niedomówień. Po kilkudziesięciu stronach trudno oprzeć się wrażeniu, że autorka ma zamiar prowadzić czytelników przez książkę we mgle. I choć w miarę upływu czasu obraz zdaje się być coraz bardziej klarowny, na pewne informacje będziemy musieli poczekać aż do samego końca, co z uwagi na spore gabaryty książki, mniej cierpliwych czytelników może trochę irytować. Z drugiej strony podziwiam umiejętność dozowania informacji w taki sposób, że do samego końca trudno sobie jednoznacznie coś dopowiedzieć, najlepiej cierpliwie czekać. • Autorka w przekonujący sposób ukazuje wstrząsające losy wielu imigrantów, odartych z nadziei i złudzeń, sprowadzonych do kategorii towaru, z którym można zrobić praktycznie wszystko. Podobnie jak u Larssona, oberwało się osobom piastującym wysokie szczeble władzy, którzy, zamiast sumiennie wywiązywać się ze swoich zadań, wykorzystują swoje wpływy do realizacji prywatnych celów, kompletnie ignorując fakt, jak wysoką cenę zapłacą za to inni ludzie. Co prawda sama autorka nie chce otwarcie przyznać, ile w jej historii może być prawdy, niemniej po lekturze książki po raz kolejny przyjdzie nam się poważnie zastanowić, jak naprawdę wyglądają poczynania urzędników Szwecji. • Książkę czyta się stosunkowo szybko. O ile początek stanowi pewien problem, z czasem nabieramy coraz większej ochoty, by poznać całą, wstrząsającą historię Yi. Nie mogłam jednak oprzeć się wrażeniu, że poprzez te oszczędne dawkowanie nam informacji, doprawdy przejmująca historia skrzywdzonej kobiety, nie wzbudziła we mnie takich emocji, jakie powinna. Mimo to „Co się przydarzyło tej małej dziewczynce?” to kawał pożądnej roboty, która powinna zadowolić licznych fanów skandynawskich klimatów. Biorąc pod uwagę obecne problemy wydawnictwa, pod znakiem zapytania staje publikacja kolejnej części tego cyklu. Jeśli jednak zostanie kiedyś wydana, chętnie do niej sięgnę, bo choć Lantz to na pewno nie Larsson, ma w sobie naprawdę duży potencjał i jestem pewna, że może mnie jeszcze pozytywnie zaskoczyć.