Pierwsza część ok. Druga jak dla mnie - dramat. Wieje nudą. Do trzeciej nie dałam rady. Pierwsza część zapowiadała interesujący rozwój dalszych wypadków ale ja się rozczarowalam. W drugiej części zdecydowanie wolna akcja i nuda....

wciąga - pierwszy raz czytałam cokolwiek Witolda Gadowskiego - bardzo fajna książka

Na część o Baśce czekałam najbardziej 🙂 Byłam bardzo ciekawa losów egocentrycznej, twardo stąpającej po ziemi, królowej botoksu 😉 • Basia przyzwyczajona do luksusu i wygody, skupiona bardzo na sobie i swoim wyglądzie właśnie została młodą mamą. Pierwsze dziecko rodzi w wieku prawie 40 lat- obchodzimy jej urodziny z jedną świeczką "0" ( żeby biedaczka mogła się jeszcze z tą "4" oswoić 😂). • Macierzyństwo Baśki wywraca jej życie do góry nogami. Widzimy w pewnym momencie typową młodą mamę - pełną obaw, nieco przytłoczoną nową rolą, która stara się nie zgubić siebie jako kobiety. • Kiedy do wymagającej, nowej roli dochodzą dodatkowo kłopoty finansowe jej męża oraz jego problemy zdrowotne zdawałoby się, że Basia tego nie udźwignie. Jednak okazuje się, że pod zewnętrzną osłoną nasza bohaterka jest ciepłą, kochającą matką, zaradną kobietą i twardym przeciwnikiem życiowych trudności. Staje na wysokości zadania, wspierana w każdym momencie przez resztę muszkieterek 🥰 • Cała seria zdobyła moją wielką aprobatę. Wszystkie cztery przyjaciółki mimo różnic tworzą fantastyczną całość. Książki te pokazują jak wielka jest siła kobiet i ich wzajemnej przyjaźni. A wszystko okraszone dużym humorem 🙂 • Aż żal, że to ostatni tom...

Przypadkiem podczas przeglądania katalogu bibliotecznego ta książka wpadła mi w ręce 🙂 Nie znałam wcześniejszych 8 tomów opowiadających o Stacji Jagodno, co było utrudnieniem, ale mimo to uważam, że była to bardzo fajna obyczajówka i chętnie zacznę tę serię od początku 🙂 • Stacja Jagodno to pensjonat- dworek, zarządzany przez dwie hrabianki, które są nieco zgryźliwe i uparte 😀 Choć ich sposób bycia odbierałam z dużą dozą pobłażliwości 😉 • Mamy tu też Tamarę i Łukasza- którzy dopiero co zostali rodzicami. Tamara, mimo że jest to jej druga córka czuje się pomijana i ograniczana do roli karmicielki. Ciągła kontrola jej poczynań ze strony matki nie ułatwia jej tej sytuacji. • Mamy też Agatę- wiolonczelistkę z problemem alkoholowym- od której możemy przypuszczać wziął się tytuł tego tomu. • I mamy babcię Różę - jej ciepło i dobroć ujęły mnie bardzo. U babci Róży każdy może znaleźć ukojenie, spokój i pomoc w problemach. • Książka jest pełna emocji, które przeżywamy razem z bohaterami. Razem z nimi śmiejemy się i płaczemy. Opisane relacje są tak rzeczywiste, że mamy wrażenie, że mogą wydarzyć się naprawdę. Polecam Wam tę książkę, ale dopiero wtedy, kiedy przeczytacie najpierw poprzednie części

W dobie social mediów trudno jest definitywnie zerwać z własną przeszłością. Przekonuje się o tym Josie, która od 10 lat próbuje oderwać się od wspomień o zamordowanym ojcu, matce która wstąpiła do sekty i siostrze bliźniaczce. • Kiedy jednak Poppy Parnell zaczyna publikować w sieci podcast na nowo rozgrzebujący okoliczności śmierci jej ojca oraz umiera matka - nie ma wyjścia i musi stawić czoła demonom przeszłości. • W tej pozycji znajdziecie ciekawie wykreowane postacie, których studium psychologiczne i wzajemne relacje są według mnie najciekawszym wątkiem tej powieści. Podobało mi się również tworzenie intrygi z wykorzystaniem zapisów podcastu oraz tweetów - co nadawało trochę tempa całości. Natomiast po samej opowieści spodziewałam się więcej. Nie była nudna, jednak czegoś tu zabrakło - szczególnie w zakończeniu. • Mimo wszystko uważam, że książka ta ma potencjał. A zapowiadany serial chciałabym obejrzeć 🙂