To jest prawdziwy film o miłości do grobowej deski, a ciekawy tym bardziej, że historia opiera się na autentycznych postaciach. Oto Lew Tołstoj i jego żona - wierna, oddana i zawsze tuż obok, jak wierny anioł stróż. Urodziła 13-cioro dzieci i sześć razy przepisała ręcznie dzieło męża "Wojnę i pokój". Bo tylko ona mogła odczytać "gryzmoły" i "hieroglify" jakie pisał. A każda kartka, jaka wyszła spod jego pióra była przy przepisywaniu jeszcze wspólnie omawiana i krytykowana kobiecym wzrokiem i umysłem. Bez niej Lew byłby... pewnie...nikim. Ten film ukazuje ostatnie dni życia Tołstoja - jego życie prywatne i to "poboczne". Założył bowiem coś na pozór ugrupowania "Tołstojewskiego" skupiającego osoby wyznające doktryny przez niego narzucone. A przywódca tej grupy, niejaki Vladimir Chertkov robi wszystko by "przekabacić" pisarza na swoją stronę i by spisał ostatni testament, w którym przekaże całość swoich dzieł na rzecz Rosji i narodu rosyjskiego wykluczając tym samym żonę czy rodzinę. • Film pełen pikanterii i zwrotów. Jest tu miłość Lwa do żony i młodego asystenta Lwa do dziewczyny z grupy zwolenników pisarza. Dwie pary, dwa uczucia niby tak różne a tak do siebie podobne. Bo miłość jest wieczna i trwa. nawet po śmierci. • Polecam. • ps. Christopher Plummer w roli Tołstoja - niezrównany.

Ciepły, wesoły i optymistyczny film - choć z początku nic tego nie zapowiada. Oto bowiem do dziadka zjeżdżają wnuki. Nic by w tym nie było dziwnego, gdyby nie fakt, że dziadek nigdy ich nie widział. Ich matka, a jego córka, ostatnio widziała ojca 17 lat temu i od tamtego momentu utrzymywała kontakt jedynie z babcią. A teraz, by ratować własne małżeństwo odesłała dzieci do Prowansji - na wieś, do dziadków, by zadbać o siebie, a dzieciom... by zapewnić miłe wakacje. Lecz czy wnuki odnajdą radość w domu dziadków, gdzie trudno złapać zasięg telefonów komórkowych, gdzie nie ma internetu i gdzie telewizja nie nadaje ciekawych programów... gdzie trzeba zrywać owoce z drzew, wstawać rano, a jedyne co wieś może im zaoferować atrakcyjnego, to... zabawy w mieście. Bo są i szaleństwa z bykami i pochody i ..dyskoteki.. I jak się z czasem okazuje, każde z nich znajduje sobie coś dla siebie i odkrywa tym samym inną swoją naturę. Lea się zakochuje, Adrien szaleje podrywając każdą napotkaną dziewczynę, a niemowa Theo, najmłodszy szkrab ubóstwia dziadka pod każdym względem. Jak się potoczą wakacje w Prowansji? Nie zdradzam, bo zachęcam do miłego oglądania. Wspaniały film dla każdego, bez ograniczeń wiekowych. • ps. a jaka scenografia zachwycająca... Można się nią rozkoszować nawet po zakończeniu seansu filmowego. Jakby Francja zawitała w nas.

W S P A N I A Ł A • Powieść niewiarygodnie dopracowana, przemyślana i napisana. • Ogromny talent literacki, kunszt oraz dar od Boga. Taka powieść trafia się raz na milion. Niezwykła historia Theodora Decketa i jego Szczygła. Ale czy na pewno jego? • Trudno napisać recenzję tej książki, która zmieściłaby się w granicach 10000 słów, raczej w ich nieprzebranym liku. Bo brakuje odpowiednich słów by wyrazić zachwyt nad \"Szczygłem\". • 840 stron a tak szybko się kończy...

Szczerze przyznam, że \"dziwny jest ten film\". Głośno okrzykiwany i reklamowany (na Festiwalach w całej Europie i poza nią) lecz jest w nim coś jakby płytkiego. Nie ma w nim ciekawości ani czegoś na wskroś niep­rzew­idyw­alne­go. Oto pacjent szpitala (mądrzejszy w swoim zachowaniu aniżeli przypuszczają lekarze) ma spotkanie z fachowcem, dyrektorem szpitala w celu określenia wydarzeń jakie miały miejsce podczas ostatniej sesji chorego. Zaginął bowiem jego terapeuta i znajomi z pracy postanawiają dojść przyczyn owego wydarzenia. Oklaskiwany (w roli pacjenta Dolan) próbuje igrać z lekarzem, bawi się z nim w desperackiego kota i czmychającą myszkę, wodzi za nos i wypuszcza na nieznane pola, insynuuje fałszywe podejrzenia i ma z tego dużo zabawy. Jednak czy ta jego gra jest wiarygodna w oczach widzów? Czy jest przede wszystkim uczciwa? Raczej nie. Śledzimy zachowanie pacjenta oraz lekarza, obserwujemy bacznie ich dialog, gesty, spojrzenia...lecz to i tak nie stanowi bodźca do zachęty by uznać ten film choćby za bardzo dobry. A szkoda, bo na taki się zapowiadał.

Debiut autorki, smutny, szczery, bardzo realistyczny. • Ona zakochana w Pawiu (Pawle) z głową pełną marzeń i planów, pisze wiersze, choć po ślubie pisze coraz mniej, marzy coraz mniej, planuje coraz mnie... wszystko traci blask proporcjonalnie do gasnącej nadziei na cokolwiek... Ona zaczyna prowadzić dom, gotuje, sprząta, rodzi się Nenek, potem dziewczynka, a Paw coraz bardziej narzeka, omija, unika. Nie tak miało być! • Ona, czyli Ha, bo kobieta, która po ślubie swoją kobiecość utraciła, stała się "kurą domową", która walczy w sklepach o towar (powieść oscyluje wokół roku 1980), a której codzienność sprowadza się do trójkąta bermudzkiego łazienka (pranie), kuchnia (gotowanie), pokój dzieci (ich karmienie, przewijanie, wychowywanie...). Ha doświadcza bolesnego zderzenia marzeń z rzeczywistością. A gdzie miłość? Nadzieja? Radość? Gdzie "ja" jako "ja-kobieta"? "Ja"-człowiek"?