"Dachołazy" to książka skierowana do młodych czytelników, opowiadająca historię Sophie - osieroconej dziewczynki, znalezionej w futerale na wiolonczelę, którą zaopiekował się Charles. Gdy dziewczynka podrasta, jej głównym celem w życiu staje się odnalezienie swojej biologicznej mamy. Czy matka Sophie żyje i uda się ją odnaleźć? Kim są dachołazy i jaką rolę odegrają w poszukiwaniach? • Katherine Rundell stworzyła cudowną opowieść. Opowieść, po którą powinny z całą pewnością sięgnąć wasze dzieci ale i Wy sami. Książka ta jest uniwersalna nie tylko pod kątem wieku odbiorcy, ale jestem pewna, że spodoba się ona zarówno dziewczynkom jak i chłopcom. • Autorka wspaniale operuje słowem co skutkuje piękną, lekką, wciągającą i wyjątkową historią. Nie brakuje w niej również humoru i głębszego przesłania. • Książka ta jest o miłości rodzicielskiej, o miłości i tęsknocie dziecka, o nadziei i walce o swoje przekonania. • Pozycja ta pozwala uruchomić swoją wyobraźnię i poczuć coś co w prawdziwym życiu nigdy nie miałoby miejsca. • Do tego wszystkiego dochodzą wyjątkowi bohaterowie. Osobiście jestem zauroczona postacią Charlesa - jego humorem, specyficzną postawą życiową i mądrością oraz wartościami, którymi się kieruje. • "Dachołazy" to jedna z najcieplejszych (tak, to określenie pasuje do niej idealnie) książek dla młodzieży, jakie miałam okazję czytać w swoim życiu. Szkoda, że gdy ja miałam -naście lat nie trafiłam na taką lekturę.

"Dziwna pogoda" to moje pierwsze spotkanie z twórczością Joe Hilla, byłam bardzo ciekawa czego można spodziewać się po synu sławnego Kinga, ale od razu dodam, że moja końcowa ocena w żaden sposób nie jest porównaniem tych dwóch pisarzy, autor zaczynał u mnie jako czysta, samodzielna karta. • Usiadłam do tej książki z nastawieniem, że przeżyję z tą pozycją chwile grozy i przyprawi mnie ona o gęsią skórkę. Niestety, z przykrością muszę stwierdzić, że tak się nie stało. Dlaczego? • W każdym z czterech opowiadań, które znajdziemy w tej pozycji, autor lawiruje między różnymi gatunkami i wychodzi mu to różnie - raz lepiej, raz gorzej. Znajdziemy tu historię kryminalną, jest też opowiadanie z elementami fantastyki, a ostatnie rozdziały to klimat postapo i nie byłoby w tym nic złego, gdyby nie fakt, że przez to czytelnik ma wrażenie, że książka, po którą sięgnął z horrorem i grozą ma mało wspólnego. Jeśli więc liczycie na mocne wrażenia to możecie się trochę rozczarować - tak jak ja. • Jedyne opowiadanie, które moim zdaniem zasługuje na najwięcej uwagi, a zakończenie sprawia, że zbieramy szczękę z podłogi, jest "Naładowany" - zdecydowanie mój faworyt, który jako jedyny wywołał we mnie spore emocje i czytałam go z wypiekami na buzi. • Jednak, żeby nie było, że książka jest słaba, muszę pochwalić autora za drugie, głębsze dno, które umieszczał w każdej z przedstawionych historii. • Poruszał takie "problemy" i tematy jak np. bezwarunkowa miłość, rasizm i podejście policji do ludzi o innym kolorze skóry (wiecie o co chodzi), homoseksualizm, sekty. Bardzo podobał mi się ten zabieg i zrekompensowało to w jakimś stopniu brak ciarek podczas lektury. • Podsumowując moje ogólne wrażenia o całości, mogę powiedzieć, że "Dziwna pogoda" jest dziwną książką - mieszanką gatunków, mieszanką wszelakich tematyk, ale napisaną w przyjazny czytelnikowi sposób. Tak naprawdę, każdy znajdzie tu coś dla siebie i każdy będzie miał odmienne zdanie na temat danego opowiadania. Książka uniwersalna, ale fanów mocnego horroru, może rozczarować.

Sięgając po tę książkę byłam pewna, że dostanę identyczną lekturę jak pierwsza część tej serii, jakież było moje zdziwienie, kiedy okazało się, że autor wprowadził zmiany i forma książki jest całkowicie odmienna. Oczywiście znajdziemy tu kilka opisanych spraw, nad którymi pracowało Archiwum X, ale cała pozycja opiera się głównie na sprawie Krystyny S. z Krakowa i jej skórze, którą odnaleziono przez przypadek, kiedy ta "wplątała się" w śrubę łodzi. Każdą ze spraw w jakimś stopniu (mniejszym lub większym) nawiązuje do tej ze skalpem. Rozczarowaniem jednak okazało się, że mimo wszystko autor nie opisuje nam tego morderstwa zbyt szczegółowo, a podaje tylko podstawowe informacje, pozostawiając nas z niedosytem - domyślam się, że powodem jest fakt, iż sprawa jest cały czas w toku. Całe szczęście inne czynniki wpływają na to, że książka jest równie dobra co jej poprzedniczka. • Opisane historie są dość drastyczne, więc dla czystego sumienia uprzedzam osoby o delikatniejszych żołądkach. • Dodatkowo tym razem autor przeprowadza rozmowy z np. biegłym psychologiem, antropologiem czy też specjalistą w zakresie badań DNA - dzięki temu możemy dowiedzieć się wiele interesujących rzeczy o ich pracy. • Jest to mocna lektura - przez opisy morderstw - ale niezmiernie ciekawa i pełna wiedzy z zakresu pracy Archiwum X. • Serdecznie polecam zarówno pierwszą, jak i drugą część.

Gdy tylko zobaczyłam tę książkę, wiedziałam, że prędzej czy później po nią sięgnę. Okazało się niestety, iż nastąpiło to znacznie później niż planowałam. • Z początku zwlekałam z jej zakupem, później, ku mojej rozpaczy, skończył się jej nakład i nigdzie nie można było już jej dostać. Całe szczęście Wydawnictwo Mando wznowiło wydanie tej pozycji, tak więc nie zwlekałam już dłużej - nawet doczekałam się drugiej książki z tej serii - podwójna uciecha. "Polskie Archiwum X" to książka, z której możemy dowiedzieć się kilku ciekawostek z początków powstawania tej grupy. Ja np. nie miałam pojęcia, że nasze Polskie Archiwum X było pierwszym w całej Europie i że funkcjonowało nieoficjalnie przez kilka lat. • Bohaterami książki są: szef Archiwum X - pan Bogdan oraz pan Mariusz, który w nim pracował. W każdym rozdziale została opisana inna sprawa, którą wspólnie rozwiązywali, a teraz wspólnie o nich opowiadają i komentują je w ciekawy sposób. • Znajdziemy tu sprawy zaginięć, ale i znalezionych zwłok lub ich fragmentów. Z całą pewnością trzeba podkreślić, że przy lekturze niektórych ze śledztw włosy jeżą się na ciele - chociażby przy historii trzech kobiet, które zabiły i poćwiartowały mężczyznę. • Chylę czoła przed autorem, ponieważ sprawy zostały opisane treściwie, ale rzetelnie i w bardzo ciekawy sposób. Rozdziały są krótkie, ale nie czujemy niedosytu informacji, wręcz przeciwnie, prócz przytoczenia danej historii otrzymujemy od bohaterów dodatkowo ciekawostki na ich temat, albo analizę ich pracy, zachowania przestępcy (mordercy) itp. • Lektura wciąga od pierwszych zdań i muszę uprzedzić, że ciężko będzie Wam oderwać się od niej. • Czcionka jest duża, w książce nie brakuje wizualnych wstawek oraz fotografii, wycinków artykułów itd. więc jest ona dość krótka - nad czym ubolewam, jednak jeśli chodzi o samą treść, a przecież to ona jest najważniejsza, to serdecznie polecam Wam tę pozycję.

Jeśli tylko interesuje Was jak wygląda służba w policji, to ta książka jest odpowiednia dla Was. • Kilku policjantów z różnych jednostek, z większym lub mniejszym stażem pracy, w rozmowie z autorką opowiada jak to jest być policjantem. • Jak policja jest traktowana przez obywateli? Jak wygląda zakres obowiązków na danym stanowisku? Jakie emocje towarzyszą podczas interwencji, przy styczności ze śmiercią i jak wpływa na nich ciągła czujność? Jak dostać się do policji i jak wyglądają awanse oraz zarobki? • Znajdziecie tu odpowiedź na wiele pytań, poznacie polskie realia służby w policji, ale i dowiecie się kilku innych ciekawostek. • Ponieważ od zawsze interesowała mnie praca policji (konsekwencja wychowywania się w rodzinie policyjnej i wojskowej) musiałam sięgnąć po tę książkę i nie żałuję. Różni ludzie, różne spojrzenie na temat. Bohaterowie w bardzo ciekawy sposób odpowiadają na pytania pani Puzyńskiej i co najważniejsze są bardzo rozmowni - całe szczęście, ponieważ miałam wrażenie, że autorka nie potrafiła sama w interesujący sposób pociągnąć swoich rozmówców za język i to był największy minus tej lektury. Często zmieniała niewyczerpany temat na inny, całkiem odmienny. Dodatkowo każdy z policjantów i policjantek dostawali praktycznie ten sam zestaw pytań, ale dzięki ich licznym doświadczeniom nie było to nudne. • Książkę jak najbardziej polecam, tym bardziej, że część dochodu z jej sprzedaży jest przekazywana na Fundację Pomocy Wdowom i Sierotom Po Poległych Policjantach.