Ekspedycja naukowa, na czele której stał Carl Rand przepada bez wieści w Amazonii. Po czterech latach jeden z jej członków niespodziewanie odnajduje się, w dodatku z odrośniętą, jakimś cudem, ręką. Kolejna grupa ludzi, która ma nadzieję odkryć cudowny lek, rusza śladem poprzedników, a wśród nich jest również nasz główny bohater - Nathan Rand, który zamierza odkryć co też przytrafiło się jego ojcu. • "Amazonia" to książka, która porywa czytelnika w niezwykłą, fascynującą i zarazem niebezpieczną przygodę już od pierwszych stron. Autor od samego początku potrafi zainteresować odbiorcę, ale również wzbudzić sympatię do bohaterów. • Postaci jest w tej historii dość sporo, ale niech Was to nie przeraża - każda z nich jest na tyle charakterystyczna, że bez problemu zapamiętujemy je i szybko zaczynamy kojarzyć po imionach. • Nawiązują się między nimi ciekawe relacje - przyjaźnie, zauroczenia, a nawet nienawiść. • Do tego wszystkiego dochodzi fascynujące miejsce akcji - Amazonia. Roślinność, zwierzęta, klimat, czyhające niebezpieczeństwa i widoki, których na próżno szukać za naszymi oknami - wszystko to opisane w prosty sposób, ale jednak tak umiejętny, że wszystkie te sceny same ukazują się w naszej wyobraźni bardzo wyraźnie. Styl autora jest bardzo przyjazny w odbiorze - opisy otoczenia są wywarzone, dialogi wciągają i są naturalne, a napięcie opada i narasta w odpowiednich momentach. • Oczywiście czym byłaby książka przygodowa bez przygód 😉 W tej pozycji akcja goni akcję. Bohaterowie wciąż trafiają w nowe tarapaty. Brnąc przez dzikie miejsca, ich otoczenie wciąż się zmienia. Spotykają na swojej drodze nietypowe rzeczy (zwierzęta, ludzi, roślinność). • Znajdziemy tu nawet znaczące dla fabuły, ale nieodstraszajace czytelnika motywy fantastyki (wspomniana wcześniej dorastająca ręka). Nie obejdzie się też bez chwil grozy i stratach wśród ludzi. • "Amazonia" to moja pierwsza przygoda z twórczością tego autora, ale już zapisałam sobie kolejne tytuły, które wyszły spod jego pióra i mam zamiar niedługo ją kontynuować. Dawno nie czytałam tak dobrej powieści przygodowej i lektura ta od razu ląduje na liście najlepszych książek jakie czytałam w tym roku. • Wam również serdecznie polecam tę pozycję. Jeśli tylko lubicie odkrywać z bohaterami nieodkryte i przeżywać z nimi niewiarygodne przygody to książka jest idealna dla Was.

Właśnie minęło 30 lat od zabójstwa czterech chłopców, dokonanego przez Trynkiewicza i właśnie na rynku pojawiła się książka napisana przez, na pewno wielu z Was znaną już z telewizyjnych reportaży, Ewę Żarską. • Dziennikarka postanowiła przybliżyć, tym razem w formie krótkiej książki, znaną już chyba każdemu, głośną sprawę mordercy z Piotrkowa. • Sprawa, mimo że przykra, w tamtym okresie wstrząsająca i kontrowersyjna to nie wzbudza po tylu latach i takim nagłośnieniu większego poruszenia, do tego wszystkiego dochodzi, styl w jakim reportaż został napisany - konkretnie, tylko najważniejsze i podstawowe informacje, bez analiz - przez co w rezultacie pozycja ta nie wywołuje większych emocji ani refleksji - oczywiście to tylko moja subiektywna opinia. • Książkę czyta się dobrze, ale osobiście niczego nowego z treści się nie dowiedziałam i niczym mnie nie zaskoczyła. Pod koniec podniosła tylko lekko ciśnienie, gdy zostaje nam przedstawione porównanie aktualnego życia rodzin ofiar, a życia mordercy i otaczających go wygód. • Przykry jest również fragment opisanej wizji lokalnej, w której brały udział matki zamordowanych dzieci. • Co mi się najbardziej podobało w tej pozycji? Wplecione w tekst krótkie fragmenty z akt sprawy bądź listów i wypowiedzi osób w jakiś sposób związanych ze sprawą, a także rozmowy lub też próby rozmów pani Ewy z np. matką Trynkiewicza, rodzinami zamordowanych chłopców, czy też policjantem pracującym przy tej sprawie. • Podsumowując: jest to lektura na jeden wieczór. Mało stron, w tym kilka pustych kartek, duża czcionka i kilka zdjęć. • Książka albo dla osób, które w ogóle nie słyszały o tej sprawie i chciałyby poznać jedną z najgłośniejszych spraw kryminalnych w Polsce, ewentualnie dla osób, które interesują się tematyką i chcą z jakiegoś powodu mieć w swojej biblioteczce taką pozycję.

Pamiętacie jak zachwalałam debiutancką książkę autora pt. "Aorta"? Najwyższy czas pochwalić drugą część historii Gabriela Bysia. • Gabriel Byś trafia do szpitala psychiatrycznego, na domiar złego dochodzi tam do zbrodni. Czy bohater zdoła poprowadzić prywatne śledztwo i rozwiązać makabryczną zagadkę? Czy wszystko co widzi i słyszy jest prawdziwe? Czy poradzi sobie ze swoimi prywatnymi problemami? • Pan Bartosz swoją pierwszą książkę zakończył w sposób, powiedziałabym, wręcz spektakularny. Przez równy rok czekałam z niecierpliwością na "Krew", by zaspokoić swoją ciekawość i poznać dalsze losy bohaterów. Teraz już wiem, że było warto. • Książka wciąga czytelnika już od pierwszych stron, w dodatku treść jest taka jak lubię: momentami brutalna, ostra, z pazurem i do tego zakrapiana czarnym humorem. • Autor i tym razem nie ma litości dla swoich bohaterów. Stawia na ich drodze wiele rozczarowań, przykrości i bólu. • A skoro już przy temacie bohaterów jesteśmy to warto zaznaczyć, że Byś przeszedł znaczną metamorfozę - miałam wrażenie, że to nie ten sam facet, którego poznałam w "Aorcie" i za to oklaski dla autora. Zważając na okoliczności i miejsce, w którym znalazła się ta postać, Pan Szczygielski konsekwentnie zmienił jego zachowanie i psychikę. • Znaczną zmianę można zauważyć również w umiejscowieniu akcji. Nie chcę zdradzić zbyt wielu szczegółów, bo pozbawię Was całej frajdy i zabawy z lektury tych książek, ale przeniesienie jednej z postaci do szpitala psychiatrycznego (zamkniętego terenu) było trafionym pomysłem, a co najważniejsze autor poradził sobie z tym wzorowo. • Przyznaję, że w "Krwi" zaciekawiły mnie równie mocno wątki obojga bohaterów - zarówno Gabriela jak i Kaśki. Teraz pozostaje tylko czekać cierpliwie na trzecią część ich przygód i zastanawianie się jaki los autor zgotuje im tym razem.

Swoje pierwsze spotkanie z tym autorem rozpoczęłam od zbioru czterech krótkich opowieści: Czarny kot, Maska czerwonej śmierci, Żaboskoczek i Upadek Domu Usherów. Historie te oczarowały mnie, rozbawiły i wywołały jednocześnie gęsią skórkę na ciele - wystarczyło to, by przekonać mnie do dalszej przygody z twórczością Poe, a wręcz rozkochało mnie w niej. • Na największą uwagę i jednocześnie oklaski zasługuje język jakim posługuje się autor. Pisząc o rzeczach makabrycznych, złych, strasznych i odbiegających od normy, potrafi ubrać to w piękne, kwieciste i barwne słowa. Podczas czytania opowiadań, odbiorca samoistnie zaczyna w głowie deklamować je jak wiersze, albo bajki dla dzieci. • À propos dzieci - wbrew pozorom (patrząc na okładkę) nie jest to odpowiednia lektura dla młodszych , zdecydowanie ta makabreska przeznaczona jest dla uszu i oczu starszych czytelników. • Jeśli chodzi o same opowiadania to trzeba przyznać, że są one nietypowe i pomysłowe. Niby bajkowe, ale przepełnione szaleństwem. wariactwem i makabrą. Proste, ale z przesłaniem. Mają niepowtarzalny, mroczny klimat. • I na koniec jedna z największych zalet tej książki według wzrokowca (czyli mnie) - książka jest przepięknie wydana. Twarda okładka już na wstępie zachęca ilustracją i jakością, ale to co kryje w środku przechodzi najśmielsze oczekiwania. Wielki ukłon w stronę ilustratora - Gris'a Grimly. Jego rysunki i komiksowa forma sprawia, że pozycja ta staje się wyjątkowa.

Autor książki - Paul Britton - dzieli się z czytelnikiem jak wygląda praca profilera. • Na samym początku przedstawia nam swoją historię i opowiada jak to się stało, że z psychologa klinicznego stał się osobą, która sporządzała portrety psychologiczne morderców. • Ja tę książkę nazwałabym: zawodową biografią, albo szczegółowym CV pana Paula Brittona. Czytamy o jego skromnych początkach jako profiler oraz rozwoju w sporządzaniu portretów psychologicznych przestępców. Autor opowiada nam jak coraz częściej pomagał policji i opisuje kilka spraw, przy których pracował... i to byłoby na tyle. • Z kontekstu można "wyrwać" kilka fragmentów, które bardziej zagłębiają się w technikę profilowania, ale ku mojemu rozczarowaniu nie ma w tej książce zbyt wielu informacji dotyczących teorii jeśli chodzi o pracę profilera - nad czym bardzo ubolewam, ale rozumiem też, że nie o to chodziło autorowi w tej pozycji. Nie chciał on uczyć nas tajników swojej pracy, a raczej opowiedzieć o swoich doświadczeniach w tym zawodzie. • Oczywiście dla mnie książka ta i tak pozostaje ciekawą lekturą, bo po prostu interesuje mnie dosłownie wszystko co wiąże się z pracą policji, łapaniem przestępców itp. itd., jednak spodziewałam się po niej trochę czegoś innego. • Książkę czytałam przez miesiąc, oczywiście odkładając ją na dłużej i wracając do niej na jakiś czas - niestety nie jest ona napisana w sposób wciągający. Miałam wrażenie, że autor nie miał ochoty dzielić się z nami swoją wiedzą, a i opisane przez niego sprawy przybrały pobieżny wydźwięk - szczerze mówiąc o dwóch z nich wiem o wiele więcej z artykułów oraz filmów dostępnych od kilku lat w internecie, dlatego mam porównanie i autor przekazał nam tylko niewielką część faktów. • A zostały tu opisane takie przypadki jak: • głośna sprawa Jamiego Bulgera - niespełna 3 letniego chłopca, który został uprowadzony i bestialsko zabity przez dwójkę innych młodych chłopców. Autor przybliżył również sprawę małżeństwa, które gwałciło, torturowało, zabijało, ćwiartowało ciała a następnie ukrywało je na swojej posesji. Przyglądamy się również sprawie porywacza, a także osoby, która zatruwała jedzenie dla dzieci. • "Profil mordercy", mimo wad, jest dobrą książką - pod warunkiem, że interesujecie się taką tematyką bardziej niż przeciętny Kowalski, w przeciwnym wypadku księża może was trochę wynudzić - szczególnie jej początek (później robi się ciekawej). • Warto zaznaczyć też, że znajdują się w niej dość drastyczne opisy miejsc zbrodni, więc osoby o słabych nerwach powinny uważać na żołądki podczas lektury.